Vanaf 1657 tot de afbraak in 1922 was de ‘Franse kerk aan de Hoogstraat het bedehuis van de Waalse Gemeente. Enige malen is de kerk uitgebreid, met name ook na de herroeping van het Edict van Nantes in 1685, toen vele vluchtelingen de wijk naar ons land hadden genomen en de gemeente daardoor aanzienlijk was gegroeid.

 

Aan het begin van de twintigste eeuw was duidelijk dat de Waalse Kerk moest verhuizen. Er werd naarstig gezocht naar een geschikt bouwterrein op een passende locatie. Architect J. Verheul deed ijverig mee. Op diens aanwijzing werd een terrein aan de Boschhoek bezocht. Oorspronkelijk was dit een stadstuin met een schilderachtige achttiende eeuwse tuinkoepel, gelegen aan het brede Vestwater van de Schiedamsche Singel. Dit zou de nieuwe locatie voor de Waalse Kerk worden.

 

Begin 1923 ging de eerste van de 451 heipalen voor de nieuwe Waalse Kerk de grond in. De eerste steenlegging door het 6-jarige dochtertje van de predikant, Christiane Reyss, volgde op 23 september. Een oorkonde herinnert aan deze gewichtige gebeurtenis.

Gedurende de strenge winter ondervond de bouw weliswaar enige vertraging, maar op 15 augustus 1924 kon het bouwwerk worden opgeleverd. Afwerking en inrichting van het interieur vergden hun tijd. Daaronder viel de inpassing van het oude gereviseerde orgel en de plaatsing van de antieke luidklok, afkomstig van de voormalige Waalse kerk aan de Hoogstraat.

 

Op 13 september 1924 werd op feestelijke wijze de nieuwe Waalse Kerk aan de Schiedamsesingel, naar ontwerp van de architecten J. Verheul Dzn en J. van Wijngaarden, ingewijd. Onder de talloze genodigden behoorden onder meer de Burgemeester en mevrouw Wijtema, de Franse gezant Charies Benoist, pasteur Roberty namens de Eglise Reformée de France, reverend Irwin Brown namens de Scots Church, drs Schokking als vertegenwoordiger van de N.H. Kerk en de beide architecten. De inwijdingsdienst werd ingeleid door pasteur Cler, voorzitter van de Commission Wallonne. De predikaties waren van de eigen pasteur Reyss en van pasteur Roberty uit Parijs. Mevrouw Aaltje Noordewier zong tot slot op indrukwekkende wijze de Pinkstercantate van J.S. Bach.

 

Van de hand van de later bekend geworden maar toen nog jonge ontwerper W.H. Gispen zijn een zestal fraai uitgevallen smeedijzeren kroonluchters en de psalmborden in de kerkzaal. Ook de hanglampen en de electrische kachels in consistorie- en predikantenkamer zijn uit zijn atelier afkomstig.